پس از آن که سفيران، نامه هاي شيعيان را به امام (ع) تحويل مي دادند؛ به طور طبيعي، مدتي مي بايست سپري شود تا سفير اين مکتوبات را بر امام (ع) عرضه کرده، پاسخ آنها را دريافت دارد. اين مدت، در برخي نقل ها چند ساعت (مثلاً از صبح تا بعد از نماز ظهر) [1] و در بعضي نقل ها سه روز، [2] و در برخي ديگر به طور مجمل، تعبير «بعد ايّامٍ» [3] به کار رفته که حداقل آن، سه روز است. اين مدت، مدت معقول و طبيعي براي عرضه سؤال به وسيله سفير و دريافت جواب بوده است. [4] .