پرسشي که در اين جا مطرح است آن که، پس از صدور توقيعات، چگونگي تحويل آنها به وکيلان و سپس شيعيان مقيم در ناحيه هاي دوردست، چگونه بوده است؟ گرچه در برخي از روايات، تصريح شده که پيک هاي مخصوصي، حامل پيام ها و توقيعات «ناحيه مقدسه» به نواحي دور دست بوده اند؛ ولي روايات ديگر در اين باره سکوت کرده و به اجمال گذشته اند. به عنوان نمونه، توقيعات بسياري به دست «ابوالحسين اسدي» - که از باب هاي معروف عصر غيبت صغري و وکيل الوکلاي منطقه ري و نواحي شرقي ايران بود - صادر شده است. [1] با توجّه به بعد مسافت بين ري، بغداد و سامراء، اين سؤال مطرح مي شود که آيا پيک ها و وسايطي، حامل توقيعات براي وي بوده اند و يا آن که خرق عادت و اعجازي، در ميان بوده است؟ البته تا زماني که دليلي براي اعجاز نبود، بايد اصل را بر روال طبيعي امور نهاد؛ ولي در مورد «قاسم بن علاء» - که وکيل ناحيه آذربايجان بوده و توقيعات متعددي نيز به دست وي صادر شده - روايت شيخ طوسي نشانگر وجود پيک مخصوصي است که واسطه و رابط بين عراق و مناطقي از ايران (همچون آذربايجان) بوده است. [2] .

بنابراين، مي توان اين نقل را قرينه و شاهدي، دالّ بر وجود پيک ها و وسايط در ايصال و تحويل توقيعات به ساير نواحي دوردست دانست؛ چنان که روايت «ابوالاديان» - که حاکي از ارسال وي به مدائن از سوي امام عسکري (ع) براي تحويل نامه هايي به شيعيان اين منطقه، در اواخر عمر شريف حضرت است - از ديگر مؤيدات اين سخن مي باشد. [3] البته در مواردي که شيعيان يا وکيلان، مستقيماً سؤالات خود را در بغداد، بر سفير عرضه مي نمودند، توقيعات را مستقيماً از سفير و يا با يک واسطه، از دستيار او دريافت مي کردند. توقيعات، گاهي به طور خصوصي، صادر و خطاب به اشخاص معيني بود که سؤال يا درخواستي عرضه مي کردند؛ [4] و گاه شکل عمومي داشت، که در اين موارد، سفير و دستياران وي موظف بودند آن را بر شيعيان نواحي مختلف عرضه کنند. در اين موارد بود که توقيع به وسيله افراد مختلف استنساخ مي شد. البته در مورد اوّل نيز گاه از سوي افراد علاقه مند، استنساخ صورت مي گرفت؛ از نمونه هاي توقيعات عمومي، مي توان به توقيعات صادر شده در لعن و طرد برخي از وکيلان خائن و مدّعيان دروغين بابيّت (همچون «شلمغاني» و غير او) اشاره کرد. [5] .