وي در رساله معروف خود، از اجزايي ياد مي کند که با خط خود نگاشته و «دعاي سرّ» [1] در آن بوده است. ابوغالب مي افزايد: «نعماني آن را براي وي، از راوياني که در کتاب ذکر شده، حديث کرد». [2] .

از اين عبارت، چنين برداشت مي شود که اين اجزاء کتابي (ظاهراً در موضوع دعا)، تأليف نعماني بوده است.

[1] رساله ابوغالب زراري، ص 179 / 96 و طبقات اعلام الشيعه، قرن پنجم: نابس، ص 230.

[2] مجمع الدعوات، ص 233 و به نقل از آن در بحارالانوار، ج 94، ص 182 / 11، به همراه نقل از کتاب عتيق غروي (=مجموع دعوات ابوالحسين محمد بن هارون تلعکبري، ر.ک: ذريعه، ج 20، ص 54). در نقل بحارالانوار، نام نعماني به صورت محمد بن عبدالله بن ابراهيم نعماني و در مطبوعة مجمع الدعوات با افزودن ابوعبدالله در آغاز آن آمده است. چنين مي نمايد که کلمه «بن عبدالله» مصحف ابوعبدالله بوده است و جمع بين اين دو، از موارد جمع بين نسخه صحيح و نسخه محرف بوده که در نسخ خطي بسيار رخ داده است. به هر حال «بن عبدالله» در اين نام زايد است.