اولين قلمرو براي بحث درمقطع تاريخي عصر غيبت کبري [1] تاريخ زندگاني و سيره يگانه يادگار زهراي اطهر و علي مرتضي، حضرت خاتم الاوصياء، حجّة بن الحسن العسکري (ع) است؛ او که وليّ خدا، صاحب عصر، امام زمان، فرمانرواي به حق و راستين و خليفه خدا و رسول او بر جن و انس مي باشد.

با توجّه به چالش هاي ياد شده در پنجمين بحث مقدماتي و با توجّه به رسالت اين بحث تاريخي، ناگزير هستيم که زمينه سازي هاي قرآن، پيامبر (ص) و اهل بيت (ع) را براي ورود مسلمين به عصر غيبت کبري در نظر بگيريم تا بتوانيم زمينه هاي آن را در دوران غيبت صغري مورد مطالعه محققانه قرار دهيم.

اين زمينه سازي ها را با توجّه به مجموعه شرابط فرهنگي، اجتماعي، سياسي و ديني حاکم بر آن دوران و در آستانه ورود به عصر غيبت کبري، و با توجّه به اهداف کلان و اساسي براي امامت حضرت مهدي (ع)، بايد مطالعه و بررسي کرد.

از آن جايي که حلقه وصل اين امام با مسلمين و پايگاه اصلي آن حضرت، شيعيان مي باشند؛ بايد با وضعيت آنان در آستانه ورود به عصر غيبت کبري، آشنا شويم تا به يک ارزيابي واقع گرايانه نائل گرديم.

پس بايد رهنمودها و زمينه سازي هاي حضرت مهدي (ع) و سپس مطالعه برخوردها و عکس العمل هاي شيعيان و غير آنان در روزهاي اوليه قطع ارتباط رسمي با آخرين امام معصوم (ع)، مورد بررسي قرار گيرد.

بحث ياد شده در اين قلمرو، با زاويه ديدي که ويژه تاريخ امام مهدي (ع) است، مطرح مي شود؛ هرچند که در ساير قلمروها، از زواياي ديگر قابل مطالعه خواهد بود.

در اين قلمرو؛ مکان زندگي امام مهدي (ع) طبق اسناد و مدارک موجود، سيره آن حضرت در اين عصر، امکان بهره مند شدن از آن حضرت، و ارتباط با ايشان، رؤيت و تشرّف به محضر صاحب الامر (ع)، و ميراث آن حضرت در اين عصر، بايد مورد مطالعه و بررسي قرار گيرد.

در ابتدا لازم و ضروري است که به پيش گويي ها و زمينه سازي هاي قرآن و پيامبر (ص) و اهل بيت پيامبر (ع) براي عصر غيبت کبري پرداخته شود. تا روشن شود که براي چنين دوران پر مخاطره اي چه تمهيداتي انديشيده بودند؟