تفاوت‌هاي فاحشي و قابل توجّهي ميان خلفاي غير معصوم مطرح شد، و نالايق بودن غير معصومان براي خلافت پيامبر و رهبري جامعه‌ي اسلامي بر ملا گرديد، و شيعه نيز به همين اصل اعتقادي مهمّ (يعني اصل امامت)، در برابر گرايش‌ها و گروه‌هاي گوناگون اهل تسنن شناخته شد.

امام معصوم در باور و نگاه شيعيان پيش از آن که يک زعيم سياسي باشد، يک انسان کامل است. واسطهِ فيض الهي بر مردم و جامعه‌ي انساني است؛ او انساني هدايت يافته و راهنما است‌؛ و از هر گونه خطا و لغزش مصون و به طور کامل قابل اعتماد است؛ پس از پيامبر، يگانه انسان راستين و شايسته براي اداره‌ي همه جانبه‌ي جامعه‌ي اسلامي است؛ امامت، مانند نبوّت يک منصب الهي است که به انتخاب مردم وابسته نيست، بلکه مردم موظّف هستند رهبري او را بپذيرند، هيچ زماني، زمين خدا از حجّت خدا خالي نيست و نمي‌باشد.

تمامي امامان معصوم با تمام تفاوتهاي سني و شرايط سياسي و اجتماعي و فرهنگي بسيار متفاوت در جامعه‌ي اسلامي طيّ دو قرن و نيم، خط واحدي را از لحاظ فرهنگي و ارزشي تشکيل مي‌دهند؛ همگي، تجلّي يک نور و يک بينش و داراي يک خط مشي‌اند.

امام معصوم، در بدترين شرايط سياسي و اجتماعي، از وظيفه‌ي راهنمايي کردن، شانه خالي نکرده و نمي‌کند، و عهده دار صيانت و پاسداري از حريم شريعت حضرت محمد، صلّي‌اللّهُ عليه‌وآله‌وسلّم، بوده است. امامان، امناي خدا و پاسداران راستين اسلام‌اند.

تمام روايات رسيده از پيامبر و يازده امام پس از او در زمينه‌ي امامت مؤ‌يّد اين نکاتي است که گذشت. [1] .