1- غيبت طولاني و ممتد دوازدهمين و آخرين اختر معصوم و تاب ناک آسمان امامت و ولايت، حضرت مهدي آل محمدعليه السلام صرفاً، يک پيش بيني نبوده، بلکه بر طبق سنّت هاي جاري در جوامع بشري و تحوّلات جوامع انساني، امري اجتناب ناپذير، و يک استراتژي براي تحقّق اهداف کلان و آرمان هاي جهاني رسالت پيامبر خاتم صلي الله عليه وآله است.

2- تحوّلات جزئي و مقطعي، مانع اصل غيبت نشده است و نمي شود.

3- احساس نياز عمومي و عميق و گسترده - در جهان اسلام و جهان بشريّت - به يک مصلحي الهي و آسماني، يک شرط اصلي براي تحقّق يک اصلاح جهاني مي باشد.

4- اين احساسِ نياز، پس از يک سلسله تجربيّات تلخ و طولاني، و شکست ها و ناکامي هاي تکان دهنده ي ناشي از حاکميّت تمام مکتب ها و ايده هاي بشري غير آسماني، حاصل مي شود.

5- زمينه سازي براي تحقّق اين غيبت کبري، يک اصل مهم و حاکم بر تمام فعّاليّت هاي امام مهدي عليه السلام در دوران غيبت صغرا است. اين جا است که بايد ببينيم در دوران غيبت صغرا، زمينه هاي لازم براي تحقّق غيبت کبري و رفع چالش هاي آن، چه گونه تحقّق يافت.