1. يک قرن زمينه سازي عملي - در کنار تمام زمينه سازي هاي نظري - امري بسياري اساسي و ضروري بوده و بدون آن، امکان انتقال دادن شيعيان از دوران «حضور و ظهور» به دوران «حضور و غيبت» امکان پذير نبود.

2. غيبت امام (ع)، مستلزم عزلت و دوري او نيست؛ بلکه در عين حضور و امکان اجراي بسياري از وظايف ضروري؛ تا فراهم آمدن تمام امکانات لازم براي قيام جهاني جان او بايد محفوظ بماند. در اين صورت مردم او را نمي شناسند و تشخيص نمي دهند که او مهدي آل محمد (ع) است.

3. «غيبت»، حضوري همراه با ناشناخته بودن از سوي ديگران است. البته شناخته شدن امام به وسيله افرادي معدود و در حد ضرورت و با مصونيت از هرگونه خطري، امکان پذير است.

4. عوامل مادي و رواني بسياري، آن حضرت را در مخفي ماندن در برابر ديدگان - اعم از شيعيان و غيرشيعيان - کمک مي کند.

5. حکمت و مصلحت و عنايت ويژه الهي هميشه همراه امام بوده است.