کاروانياني که يوسف را يافتند، او را به بهاي اندکي فروختند؛ زيرا از ارزش آن درّ يگانه، آگاهي نداشتند.

و شروه بثمن بخس دراهم معدود وکانوا فيه من الزاهدين. [1] .

و (سرانجام) او را به بهاي اندکي - چند درهم - فروختند و نسبت به (فروختن) او بي رغبت بودند.

برخي شيعيان نيز به دليل نا آگاهي از مقام و منزلت حضرت مهدي (عج) و از سر هواپرستي و دنياخواهي، افتخار محبت و خدمت به آستان او را، به بهاي اندکي فروخته و رشته ي پيوند خود را گسسته اند. تاريخ، نمونه هاي فراواني از اين مردمان را به ياد دارد. براي مثال، از ابوطاهر محمّد بن علي بن بلال مي توان نام برد. وي به طمع اموالي که از حضرت مهدي (عج) نزد او بود، آن را به محمّد بن عثمان عمري - سفير دوم - نسپرد و ادعا کرد که خود وکيل حضرت مهدي (عج) است. حضرت مهدي (عج) نيز توفيقي در لعن او صادر کرد. [2] .