آن چه يوسف داشت، نزد ديگران يافت نمي شد. از اين رو با اين که ميان يوسف و برادرانش 18 روز فاصله بود، [1] آنان براي تهيه ي آذوقه، اين مسير طولاني را پيمودند. اگر آذوقه در جاي ديگري نيز يافت مي شد، هرگز سختي اين راه طولاني را به جان نمي خريدند.

گم شده ي بشر امروزين - عدالت، معنويت و در يک کلام، رشد انسان - [2] نيز تنها نزد يوسف زهرا(عج) است وبس. او تنها کسي است که مي تواند نيازهاي بشريت را برآورده سازد و او را در همه ي ابعاد به کمال برساند. تا اين باور در انسان ها شکل نگيرد، او ظهور نخواهد کرد.

امام صادق عليه السلام فرمودند:

لايکون هذا الامر حتي لايبقي صنف من الناس الا و قد ولّوا علي الناس حتي لايقول قائل انا لو ولّينا لعدلنا. ثم يقوم القائم بالحق و العدل. [3] .

ظهور رخ نخواهد داد مگر هنگامي که همه ي گروه ها بر مردم حکومت کردند و کسي نگويد: اگر ما، حاکم بوديم، به عدالت رفتار مي کرديم. پس از اين وضعيت، قائم (عج) همراه با حق و عدالت، قيام خواهد کرد.

اين حديث بدين معناست که مردم بايد دريابند که خود، توان هدايت، رهبري و رسيدن و رسانيدن به آرمان هاي خويش را ندارند. پس بايد در پي منجي واقعي باشند، که همانا حضرت مهدي (عج) است.