مؤمن منتظر، بي کار نمي ماند، بلکه آماده مي شود. همچون يعقوب، بوي پيراهن يوسف در او انقلابي ايجاد مي کند. [1] اساساً، آنان که انتظار محبوبي را داشته باشند، کوچک ترين نشانه اي از محبوب، در آنان تأثير عميقي مي گذارد. در تاريخ مي خوانيم، پيراهن حضرت يوسف، بر روح و جسم يعقوب تأثير گذاشت و چشم نابيناي او، بينا، و روح و روان وي، شادمان شد.

آمادگي، آن هم در تمامي اَبعادش، [2] يکي از وظايفِ دوران غيبت به شمار مي آيد؛ چون، مؤمن منتظر، پيوسته، در حال زمينه سازي براي سلطه و تسلّط مهدي«عج» است: «ويوطئون للمهدي سلطانه». [3] .

او، با کسب تعليمات نظامي و مهيّا کردن تسليحات مناسب، خود را براي ياري و نصرت امام غائب، آماده مي کند. مرحوم کليني (ره) از امام موسي کاظم عليه السلام نقل مي کند: «... هر کس اسبي را به انتظار امرِ ما نگاه دارد و به سبب آن، دشمنان ما را خشمگين سازد، در حالي که منسوب به ما است، خداوند روزيش را فراخ گرداند و به او شرح صدر عطا کند و او را به آرزويش برساند و در رسيدن به خواسته هايش ياري اش کند.». [4] .

البته، نحوه ي آمادگي و مهيّا بودن، بستگي به شرايط زمان و مکان دارد. اگر در روايات، سخن از آماده کردن اسب و شمشير، به ميان آمده، به اين معنا نيست که اين ها، موضوعيّت دارد، بلکه به عنوان تمثيل و بيان لزوم آمادگي براي ياري آخرين حجّت حق است. بنابراين، به طور کلّي مي توان گفت، فرهنگ انتظار، فرهنگ آماده سازي جامعه براي پذيرش آزادانه ي حاکميّت الهي است. و در اين ميان، استراتژي منتظران، نزديک سازي آزادي به دين است.