معناي ديگري که در مفهوم اقبال وجود دارد، روي آوردن به خاطر حضور در کنار محبوب است تا با اين حضور و انتساب، کسب آبرو کند. وجاهت و شرافت و مقبوليّتي را که هرگز نمي توانسته به طور طبيعي کسب کند، بدين وسيله به دست مي آورد.

اساساً، انسان ها، در زندگي شان، به دنبال پيدا کردن يک وجهه و موقعيّت اجتماعي خوبي هستند و تمام تلاش خود را در اين زمينه انجام مي دهند تا به اين هدف ارزش مند برسند.

آنان که به کلاس هاي بالاتري راه پيدا کرده اند و ارزش هاي انساني خود را کشف کرده اند و استعدادهاي ويژه و برتر خود را يافته اند و به استخراج و بهره برداري از آن مشغول اند، آبرومندي و وجاهت را در جاي ديگري دنبال مي کنند. آنان، آبرو را در نزد امام حسين عليه السلام مي جويند و اين دعا را بسيار مي خوانند: «اللهم! اجعلني عندک وجيهاً بالحسين عليه السلام في الدنيا والاخرة» [1] و در نتيجه، خدا، خريدارشان مي شود: «إن الله اشتري من المؤمنين». [2] .

وجاهت در حضور حق و در محضر او، براي کساني است که توجّه از غير او برداشته اند. به همين سبب، منتظرِ مؤمن، تمام توجّه و وفاي خود را در اين راه مبذول مي دارد و به درجه اي از وجاهت مي رسد که «افضل اهل هر زمان» لقب مي گيرد. «المنتظرون لظهوره أفضل کلّ زمان...» [3] .