آنان که در اين هستي، محبوب ها و رهبران ديگر را تجربه کرده اند و به ضعف ها و محدوديّت ها و پَستي ها و زشتي هاي آنان واقف شده اند، وقتي از زبان وحي مي شنوند که «وليّ، به ما، مهربان تر [1] و آگاه تر از خودمان است»، ديگر تمام توجّه اش به او معطوف مي شود تا جايي که در کوچک ترين رفتارش، حتّي صدقه دادن اش، [2] او را بر خودش مقدّم مي دارد و پيش از اين که به سلامتي خود فکر کند، تندرستي و رفع بلا از او را خواهان است تا جايي که او را بر وجود خود حاکم مي کند و نسبت به خودش اَوْلي مي داند. [3] .

چه طور مي شود آن مهربانِ غايب را دوست نداشت، در حالي که او، نسبت به ما، مهربان و سبب دفع بلاها و گرفتاري ها است [4] و ايمني بخش اهل زمين است [5] و در غم ما، غمگين، و از شادي ما، شادمان مي گردد و در فکر وضعيّت شيعيان است، اگرچه در مشرق و مغرب زمين باشند. [6] .