آنان که از تدبّر بهره گرفته اند، از کنار حادثه هاي پيش پا افتاده، به سادگي نمي گذرند؛ زيرا، دريافته اند که در کنار هر اتّفاقي هر چند کوچک، درسي و اندرزي وجود دارد. امام کاظم عليه السلام هم به اين مسئله اشاره دارند: «ما من شي ء تراه عينک إلاّ و فيه موعظة؛ [1] هر آن چه چشمان تو آن را مي بيند، در آن، موعظه و پند و اندرزي است.».

آنان که به زندگي خود و ديگران توجّه ويژه اي دارند، دست هدايت مهدي فاطمه عليها السلام را در هدايت خودشان و ديگران، به خوبي مشاهده مي کنند و مساعدت هاي پيدا و پنهان محبوب را لمس، و حضور مهربان او را احساس مي کنند. آنان، به او، رو مي آورند و او را صدا مي زنند و مي خوانند: «إنّا توجّهنا واستشفعنا و توسَّلنا بک إلي الله...». [2] .

بايد دانست در معنا و مفهوم اقبال و رو آوردن، دو نکته نهفته است:

1- رو آوردن و دل دادن به محبوب است، به خاطر بزرگي و جمال و هيبت و شعور و يافتن تمامي خواسته ها و آرزوها در وجود او تا بدين وسيله از راه و منش او پيروي کند و راه هاي صعب العبور و پر پيچ و خم را با او به سر منزل مقصود برساند. [3] .

اقبالِ به مهدي، اين معنا را با خود دارد. براي رسيدن به اين غايت، چند عنصر دخيل است: عنصر شناخت؛ [4] تجربه ي محبّت و عنايت، تجربه ي ضعف ها و محدوديّت ها در ديگران؛ تجربه ي بن بست ها و احساس تنگناها.