يکي از عواملي که باعث آمادگي و عامل حرکت و پويايي است بشارت هايي است که آدمي را به آينده اميدوار مي سازد و چشم براهي، لحظه شماري به همراه کار و حرکت و تلاش را به او ارزاني مي کند،اساساً داشتن تصويري از آينده - هر چند مبهم و مجمل - اين خاصيت را دارد که زندگي انسان را هدفمند ساخته، و او را از پوچي و سرگرداني نجات مي دهد.

اصولاً آينده شناسي، در پرتو پيش بيني هاي ديني روشن مي شود. اين تجربه مکرر آدمي است. در طول تاريخ پيامبران الهي پيش گويي هايي داشته اند که همه به حقيقت پيوسته است. اين پيش گويي ها بود که سلمان هاي تاريخ را به انتظاري پويا و حرکت آفرين کشاند؛ چنان که وي را از خانه و خواب و راحت و آسايش جدا ساخت و در نهايت به آغوش حقيقت و به نقطه اوج رشد و آگاهي رساند. [1] .

اين سنت تغييرناپذير الهي است که با بشارت هايش، هميشه انسان ها را از رکود، يأس و نااميدي درآورده، به حرکت، تلاش و اميدواري سوق مي دهد. وعده تحقق «حکومت حق» در اين دوران بشارت داده شده و در اين زمينه آيات بي شماري نازل شده است. قرآن مي فرمايد: «و لقد کتبنا في الزبور من بعد الذکر انّ الارض يرثها عبادي الصالحون»؛ [2] «ما در زبور، بعد از ذکر (تورات) نوشته ايم که سرانجام، زمين را بندگان شايسته ما به ارث مي برند[و بر کره زمين حاکم مي شوند]». [3] .

اين آينده شناسي، به همراه خود «انتظار» را به ارمغان مي آورد و به همين دليل در قرآن آمده است: «فانتظروا انّي معکم من المنتظرين» [4] علاوه بر آن در روايات بي شماري به اين بشارت ها اشاره شده و دستور به آن نيز داده شده است: «انتظرو الفرج» و «...افضل العبادة المؤمن انتظار فرج الله». [5] .