اللَّهُمَّ إِنَّکَ أَيَّدْتَ دينَکَ في کُلِّ أَوانٍ بِإِمامٍ أَقَمْتَهُ عَلَمًا لِعِبادِکَ، وَ مَنارًا في بِلادِکَ، بَعْدَ أَنْ وَصَلْتَ حَبْلَهُ بِحَبْلِکَ، وَ جَعَلْتَهُ الذَّريعَةَ إِلَي رِضْوانِکَ، وَ افْتَرَضْتَ طاعَتَهُ، وَ حَذَّرْتَ مَعصِيَتَهُ، وَ أَمَرْتَ بِامْتِثالِ أَوامِرِهِ، وَ الْاِنْتِهآءِ عِنْدَ نَهْيِهِ، وَ أَلَّا يَتَقَدَّمَهُ مُتَقَدِّمٌ، وَ لَا يَتَأَخَّرَ عَنْهُ مُتَأَخِّرٌ، فَهُوَ عِصْمَةُ اللّائِذينَ، وَ کَهْفُ الْمُؤْمِنينَ، وَ عُرْوَةُ الْمُتَمَسِّکينَ، وَ بَهاءُ الْعالَمينَ.

اللَّهُمَّ فَأَوْزِعْ لِوَلِيِّکَ شُکْرَ ما أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَيْهِ، وَ أَوْزِعْنا مِثْلَهُ فيه، وَ آتِهِ مِن لَدُنْکَ سُلْطانًا نَصيرًا، وَ افْتَحْ لَهُ فَتْحًا يَسيرًا، وَ أَعِنْهُ بِرُکْنِکَ الْأَعَزِّ، وَ اشْدُدْ أَزْرَهُ، وَ قَوِّ عَضُدَهُ، وَ راعِهِ بِعَيْنِکَ، وَ احْمِهِ بِحِفْظِکَ، وَ انْصُرْهُ بِمَلائِکَتِکَ، وَ امْدُدْهُ بِجُنْدِکَ الْأَغْلَبِ، وَ أَقِمْ بِهِ کِتابَکَ وَ حُدُودَکَ وَ شَرائِعَکَ وَ سُنَنَ رَسُولِکَ - صَلَواتُکَ اللَّهُمَّ عَلَيْهِ وَ آلِه -، وَ أَحْيِ بِهِ ما أَماتَهُ الظَّالِمُونَ مِن مَعالِمِ دينِکَ، وَ اجْلُ بِهِ صَداءَ الْجَوْرِ



[ صفحه 352]



عَنْ طَريقَتِکَ، وَ أَبِنْ بِهِ الضَّرّاءَ مِنْ سَبيلِکَ، وَ أَزِلْ بِهِ النّاکِبينَ عَنْ صِراطِکَ، وَ امْحَقْ بِهِ بُغاةَ قَصْدِکَ عِوَجًا، وَ أَلِنْ جانِبَهُ لِأَوْلِيائِکَ، وَ ابْسُطْ يَدَهُ عَلي أَعْدَائِکَ، وَ هَبْ لَنا رَأْفَتَهُ وَ رَحْمَتَهُ وَ تَعَطُّفَهُ وَ تَحَنُّنَهُ، وَ اجْعَلْنا لَهُ سامِعينَ مُطيعينَ، وَ في رِضاهُ ساعينَ، وَ إِلَي نُصْرَتِهِ وَ الْمُدافَعَةِ عَنْهُ مُکْنِفينَ، وَ إِلَيْکَ وَ إِلَي رَسُولِکَ - صَلَواتُکَ اللَّهُمَّ عَلَيْهِ وَ آلِهِ - بِذلِکَ مُتَقَرِّبينَ.».

[صحيفه سجّاديّه «ع» / نيايشِ روزِ عرفه /47]

(ترجَمه نيايش:

خدايا! تو در هر زمان دينت را با پيشوائي نيرو بخشيده اي؛ پس از آن که ريسمانِ او را به ريسمانِ خود پيوستي و او را دستآويزِ خُشنودي ات ساختي و طاعتش را واجب گردانيدي و از نافرماني اش برحَذَر داشتي و فرمان دادي که به فرمانهايش گردن نهاده شود و چون نهي کُنَد دست بازداشته آيد و پيش رونده اي بر او پيشي نگيرَد و ديرآينده اي از وي بازپس نمانَد، آنگاه او را نشانه سان از برايِ بندگانت و چونان بلندائي فروغْمَنْد در سرزمينهايت برافراشته اي؛ که او نگاهدارِ پناهندگان و پناهْجايِ مؤمنان و دستاويزِ متمسِّکان و روشنايِ جهانيان است.

خدايا! وليِّ خود [1] را شُکرِ نواختي که بر او روا داشته اي در دل انداز، و ما را نيز چُنان شُکري در بابِ او در دل افکن، و او را از نزدِ خود چيرگيي کارآمد دِهْ، و از برايَش گُشايشي آسان فراهم آر، و به استوارترين پشتيباني ات ياري اش فرما، و پُشتَش را استوار دار، و بازويش را نيروبخش، و او را تحتِ نظرِ خود بدار، و به پاسداريِ خود حمايتش کن، و با فرشتگانت ياري اش نما، و به سپاهِ پيروزمندت مَدَدش رسان. کتابت و حدود و شرايعت و سُنَتّهايِ پيامبرت را - که خدايا درودهايِ تو بر او و خاندانش باد! - بدو برپايْ دار.



[ صفحه 353]



آن نشانه هايِ دينت را که ستمگران ميرانيده اند، بدو زنده دار، و زنگارِ انحراف را به واسطه او از طريقتِ خويش بزُداي، و تنگنا و سختي را با او از راهِ خود دور ساز، و آنان را که از راهِ تو گشته اند به وسيله او از ميان بردار، و آنان را که راهِ راستِ تو را کژ مي خواهند ريشه کن فرما. او را با دوستانت نَرمْخوي دار، و دستش را بر دشمنانت بگشايْ، و رأفت و رحمت و عُطوفَت و مهرباني اش را بهره ما کُن، و ما را چُنان کُن که شنوا و فرمانبُردارش باشيم، و در خُشنودي اش بکوشيم، و به ياري و پاسداري از او دست يازيم [2] ، و به تو و به پيامبرت - که خدايا درودهايِ تو بر او و خاندانش باد! - تقرّب جوئيم.).

اين رساله شريفه بر دستِ نويسنده و مصنّفِ آن، بنده گنهکار، هاديِ نجفي، به روزِ دوشنبه دهم ذي الحِجّه، عيدِ أضحايِ سالِ 1408 ه. ق.، در شهرِ اصفهان فرجام يافت.

«و ترجَمه آن نيز به دستِ کمترين خادمِ کتاب و سنّت، جويا جهانبخش - عُفِيَ عَنْه و عَنْ والِدَيْه -، به روزِ خجسته 18 ذي الحِجّه 1423 ه. ق.، عيدِ مبارکِ غدير، به فرجام رسيد.»

و الحَمدُ للّهِ أَوَّلًا و آخِرًا و ظاهِرًا و باطِنًا و صَلَّي اللّهُ عَلي مُحَمَّدٍ و آلِهِ الطَّيِّبينَ الطّاهِرينَ لاسِيَّما المَهدِيّ المُنتَظَر الإِمام الثّاني عَشَر.