«عَنِ الصّادِقِ - عَلَيْهِ السَّلام - أَنَّهُ ذَکَرَ کُوفَة [1] و قالَ: سَتَخْلُو کُوفَة [2] مِنَ الْمُؤْمِنينَ وَ يَأرِزُ [3] عَنْهَا الْعِلْمُ کَمَا تَأرِزُ [4] الحَيَّةُ في جُحْرِها، ثُمَّ يَظْهَرُ العِلْمُ بِبَلدَةٍ يُقالُ لَها: قُم، وَ تَصِيرُ مَعْدِنًا لِلْعِلْمِ وَ الْفَضْلِ حَتّي لايَبْقَي فِي الْأَرْضِ مُسْتَضْعَفٌ فِي الدّينِ حَتَّي المُخَدَّراتِ فِي الْحِجال، وَ ذلِکَ عِنْدَ قُرْبِ ظُهُورِ قائِمِنا، فَيَجْعَلُ اللّهُ قُم وَ أَهْلَهُ قائِمِينَ مَقامَ الْحُجَّةِ وَ لَوْلا ذلِکَ لَساخَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِها وَ لَمْ يَبْقَ فِي الْأَرْضِ حُجَّةٌ، فَيَفِيضُ العِلْمُ مِنْهُ إِلي سائِرِ الْبِلادِ فِي الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ، فَيَتِمّ حُجَّةُ اللّهِ عَلَي الْخَلْقِ حَتّي لايَبْقَي أَحَدٌ عَلَي الْأَرْضِ لَمْ يَبْلُغْ إِلَيْهِ الدِّينُ وَ الْعِلْمُ، ثُمَّ يَظْهَرُ الْقائِمُ وَ يَسِيرُ (يصير ظ.) سَبَبًا لِنِقْمَةِ اللّهِ وَ لِسَخَطِهِ عَلَي الْعِبادِ لِأَنَّ اللّهَ لايَنْتَقِمُ مِنَ الْعِبادِ إِلّا بَعْدَ إِنْکارِهِمْ حُجَّة.» [5] .



[ صفحه 326]



(يعني:

از إمامِ صادق - عَلَيْهِ السَّلام - منقول است که کوفه را ياد کرد و فرمود: زودا که کوفه از مؤمنان تهي شود و همانسان که مار در سوراخِ خود مي خَزَد و چَنبره مي زَنَد، دانش از کوفه دامن بکَشَد و بروَد؛ آنگاه دانش در شهري پديدار آيد که آن را «قُم» خوانند، و معدِنِ دانش و فَضل گردد تا آنجا که هيچ کس نمانَد که در زمينه دين زبون داشته شده باشد، حتّي پردگيانِ خَرگاهْ نشين. اين حال نزديک به ظهورِ قائِمِ ما است و خداوند قم و أهلِ آن را قائم مقامِ حجّت قرار مي دهد و اگر آن نباشد زمين باشندگانِ خود را به کام اندرمي کَشَد و در زمين حجّتي نمي مانَد. پس دانش از قم به ديگر بلادِ مشرق و مغرب سرازير مي گردد، و حجّتِ خداوند بر خلق تمام مي شود تا جائي که أَحَدي بر زمين نمي مانَد که دين و دانش به او نرسيده باشد. آنگاه قائِم ظهور مي کند و مايه انتقام خداوند و خشمِ او بر بندگان مي شود، زيرا خداوند تنها پس از اين که بندگان حجّتي را إنکار کُنَند، از ايشان انتقام مي گيرد.).



[ صفحه 329]