«عَن يَمانٍ التَّمّارِ قالَ: کُنّا عِنْدَ أَبي عَبْدِاللّهِ عليه السّلام - جُلُوسًا، فقالَ لَنا:

إِنَّ لِصاحِبِ هذَا الْأَمْرِ غَيْبَةٌ، المُتَمَسِّکُ فيها بِدينِهِ کَالْخارِطِ لِلقَتادِ.

ثُمَّ قالَ - هکَذا بِيَدِه -: فَأَيُّکُمْ يُمْسِکُ شَوْکَ الْقَتادِ بِيَدِه؟

ثُمَّ أَطْرَقَ مَلِيًّا، ثُمَّ قالَ: إِنَّ لِصاحِبِ هذَا الْأَمْرِ غَيْبَةٌ، فَلْيَتَّقِ اللّهَ عَبْدٌ وَلْيَتَمَسَّکَ بِدينِهِ.» [1] .

(يعني:

از يَمانِ تمّار منقول است که گفت: نزدِ أبوعبداللّه [يعني: إمامِ صادق]- عليه السّلام - نشسته بوديم؛ به ما فرمود:

صاحبِ اين أمر را غَيبتي است؛ هرکه در روزگارِ آن غَيبت به دينِ خويش پايبَنْد باشد، مانندِ کسي است که با دست خارِ گَوَن را بتراشد. [2] .

سپس فرمود - و با دست إشاره و تصوير کرد - که: کداميک از شما تيغِ خارِ گَوَن را



[ صفحه 262]



با دستِ خويش مي گيرد؟

آنگاه لَخْتي سر به زير افکَنْد و سپس فرمود: صاحبِ اين أمر را غَيبتي است، پس هر بنده بايد از خدا پروا کُنَد و به دينِ خويش پايبند باشد.).



[ صفحه 265]