بازگشت

هراس جباران از حضرت قائم


«قالَ أَبُومُحَمَّدٍ بْنُ شاذان - عَلَيْهِ الرَّحْمَة -: حَدَّثَنا أَبُوعَبْدِاللّهِ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعْدٍ الکاتب (رض):

قال أَبُومُحَمَّدٍ - عَلَيْهِ السَّلام -:

قَدْ وَضَعَ بَنُوأُمَيَّة وَ بَنُوالْعَبّاسِ سُيُوفَهُمْ عَلَيْنا لِعِلَّتَيْنِ:

أَحَدُهُما: انَّهُمْ کانُوا يَعْلَمُونَ لَيْسَ لَهُمْ فِي الْخِلافَةِ حَقٌّ فَيَخافُونَ مِن ادِّعائِنا إِيّاها وَ تستقّر في مَرکَزها.

ثانيهما: انَّهُمْ قَدْ وَقَفُوا مِنَ الْأَخْبارِ الْمُتَواتِرَةِ عَلَي أَنَّ زَوَالَ مُلْکِ الجَبابِرَةِ وَ الظَّلَمَةِ عَلَي يَدِ الْقائمِ مِنّا وَ کانُوا لايَشُکُّونَ انَّهُمْ مِنَ الْجَبابِرَةِ و الظَّلَمةِ، فَسَعَوْا في قَتْلِ أَهْلِ بَيْتِ رَسُولِ اللّهِ - صَلَّي اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِه - وَ إِبادَةِ نَسْلِهِ طَمَعًا مِنْهُمْ فِي



[ صفحه 224]



الْوَصْلِ إِلي مَنْعِ تَوَلُّدِ القائِمِ - عليه السَّلام - أَوْ قَتْلِهِ، فَأَبَي اللّهُ أَنْ يَکْشِفَ أَمْرَهُ لِوَاحِدٍ مِنْهُمْ إلّا يُتِمّ نورَه وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ.» [1] .

(يعني:

أبومحمّد بن شاذان - که رحمت بر او باد - گفت: أبوعبداللّه بن حُسَيْن بن سَعدِ کاتب (رض) برايِ ما نقل کرد که:

أبومحمّد [يعني: إمامِ عسکري] - عليه السّلام - فرمود:

بَني أُمَيّه و بَني عبّاس به دو علّت شمشير بر ما نهاده اند:

يکي آنکه مي دانستند ايشان را در خلافت حقّي نيست و بيم داشته اند ما آن را اِدِّعا کنيم و در جايگاهِ أصلي اش قرار گيرد.

دوم آنکه ايشان از أخبارِ مُتَواتِر دانسته بودند که نابوديِ فرمانروائيِ جَبّاران و ظالمان بر دستِ قائِمِ ما است و شَک نداشتند که خود از جَبّاران و ظالمان اند. پس به قتلِ أهلِ بَيتِ رسولِ خدا - صلّي اللّه عليه و آله - و نابود ساختنِ نسلِ آن حضرت بکوشيدند و از اين طريق مي خواستند يا مانعِ تولّدِ قائِم - عليه السّلام - شوند و يا او را به قتل آورَند. [2] .

پس خداوند نپذيرفت که تا نورِ خود را - هرچند مُشرِکان خوش ندارَند - به تمامت نرسانده است، برايِ هيچيک از ايشان از کارِ خويش پرده برگيرد.).



[ صفحه 227]




پاورقي

[1] إثبات الهداة 139:7 ح 685 «؛ و نگر: گزيده کفاية المهتدي؛ و: کشف الحقّ، خاتون آبادي، ط. ميرصابري، ص 52 و 53».

[2] ««يعني مبالغه در کشتن أهل بيت رسول خدا - صلّي اللّه عليه و آله - مي نمودند، به اميد آنکه شايد آن حضرت به وجود نيايد، يا اگر به وجود آمده باشد کشته شود، تا مُلک و پادشاهي از دست ايشان بدر نرود» (کشف الحقّ، ط. ميرصابري، ص 53)».