عَن إِبراهيمَ الکَرخيِّ قالَ:

دَخَلْتُ عَلي أَبي عَبْدِاللّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصّادِقِ - عَلَيْهِمَا السَّلام - وَ إِنّي لَجالِسٌ عِنْدَهُ إِذْ دَخَلَ أَبُوالْحَسَنِ مُوسَي بْنُ جَعْفَرٍ - عَلَيْهِمَا السَّلام - وَ هُوَ غُلامٌ، فَقُمْتُ إِلَيْه فَقَبَّلْتُهُ وَ جَلَسْتُ، فَقالَ أَبُوعَبْدِاللّهِ - عَلَيْهِ السَّلام -: يا إِبْراهِيم! أَما إِنَّهُ [لَ] صاحِبُکَ مِنْ بَعْدي، أَما لَيَهْلِکَنَّ فيهِ أَقْوامٌ وَ يَسْعَدُ [فيهِ] آخَرُونَ، فَلَعَنَ اللّهُ قاتِلَهُ وَ ضاعَفَ عَلي رُوحِهِ الْعَذابَ، أَما لَيُخْرِجَنَّ اللّهُ مِنْ صُلْبِهِ خَيْرَ أَهْلِ الْأَرْضِ في زَمانِهِ، سَمِيَّ جَدِّه و وارِثَ عِلْمِهِ و أَحْکامِهِ و فَضائِلِهِ [وَ] مَعدِنَ الْإِمامَةِ و رَأْسَ الْحِکْمَةِ، يَقْتُلُهُ جَبَّارُ بَني فُلان بَعْدَ عَجائِبَ طَريفَةٍ حَسَدًا لَهُ وَ لکِنَّ اللّهَ [عَزَّ وَ جَلَّ] بالِغُ أَمْرِهِ وَلَوْ کَرِهَ المُشْرِکُونَ. يُخْرِجُ اللّهُ مِنْ صُلْبِهِ تَکْمِلَةَ اثْنَي عَشَرَ إِمامًا



[ صفحه 144]



مَهدِيًّا، اخْتَصَّهُمُ اللّهُ بِکَرامَتِهِ وَ أَحَلَّهُمْ دارَ قُدْسِهِ؛ المُنْتَظِرُ لِلثّاني عَشَرَ مِنْهُمْ کَالشّاهِرِ سَيَفَهُ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللّهِ (ص) يَذُبُّ عَنْه.

قالَ: فَدَخَلَ رَجُلٌ مِن مَوالي بَني أُمَيَّةَ، فَانْقَطَعَ الکَلامُ؛ فَعُدْتُ إِلي أَبي عَبْدِاللّهِ - عَلَيْهِ السَّلام - إِحْديعَشْرَةَ مَرَّةً أُريدُ مِنْهُ أَن يَسْتَتِمَّ الْکَلامَ، فَما قَدَرْتُ عَلي ذلِکَ، فَلَمّا کانَ قابل السَّنَة الثّانية دَخَلْتُ عَلَيْهِ - وَ هُوَ جالِسٌ - فقالَ:

يا إِبراهيم! هُوَ الْمُفَرِّجُ لِلْکَرْبِ عَنْ شيعَتِهِ بَعْدَ ضَنْکٍ شَديدٍ وَ بَلاءٍ طَويلٍ وَ جَزَعٍ وَ خَوْفٍ، فَطُوبي لِمَنْ أَدْرَکَ ذلِکَ الزَّمانَ. حَسْبُکَ يا إِبْراهيم!

قال إِبراهيم: فما رَجَعْتُ بِشَي ءٍ أَسَرَّ مِنْ هذا لِقَلْبِي وَ لا أَقَرَّ لِعَيْني.» [1] .

(يعني:

از إبراهيمِ کَرخي [2] منقول است که گفت:

بر أبوعبداللّه جعفر بن محمّد الصّادق - عليهما السّلام - وارد شدم. نزدِ او نشسته بودم که أبوالحسن موسي بن جعفر - عليهما السّلام - درآمد و در آن زمان نوجواني بود. به سويِ او برخاستم و بوسيدمش و نشستم. أبوعبداللّه - عليه السّلام - فرمود:

اي إبراهيم! بدان که او إمامِ تو پس از من است، بدان که گروههائي درباره او به هلاکت اُفتَند و ديگراني به سعادت رَسَند؛ خداوند کُشنده او را لَعنَت کُناد و عذابِ روحش را دوچندان گَرداناد! بدان که خدا بهترينِ زمينيان در روزگارِ خويش را از صُلْبِ او خارج مي کند، وي همنامِ نيايشِ و وارثِ دانشِ و أحکام و فضائلِ او و مَعدِنِ إمامت و رَأْسِ حکمت است، جَبّارِ بني فُلان [3] ، پس از شگفتيهايِ بديع و دلاويزي که از او به ظهور رَسَد، از سرِ رشک، او را مي کُشَد، وليک خداوند - عَزَّ وَ جَلّ -، هرچند مشرکان خوش ندارند، سررشته کار را به دست دارد. خداوند بازمانده دوازده پيشوايِ رهيافته را - که به کَرامتِ خود مخصوص گردانيده و در



[ صفحه 145]



سرايِ پاکِ خويش [4] فرود آورده است - از صُلبِ او خارج مي کُنَد؛ مُنتَظِرِ دوازدهمينِ ايشان، چونان کسي است که پيشاپيشِ رسولِ خدا (ص) تيغ برکشيده از آن حضرت دفاع مي کند.

[إبراهيمِ کَرخي] گفت: در اين هنگام مردي از دوستارانِ بَني أُمَيَّه درآمد و رشته سخن گسسته شد. يازده مرتبه به نزدِ أَبوعبداللّه - عليه السّلام - باز آمدم تا از آن حضرت بخواهم سخن را تمام کُنَد، ولي نتوانستم، و چون سالِ آينده، يعني سالِ دوم، دررسيد، بر آن حضرت وارد شدم؛ نشسته بود و فرمود:

اي إبراهيم! او آنکس است که پس از تنگنائي سخت و بلائي دراز و ناشکيبي و بيم، غم و اندوه را از پيروانش بزدايَد؛ پس خوشا کسي که آن زمان را دريابَد. تو را بس است اي إبراهيم!

إبراهيم گفت: من هيچگاه چيزي که بيش از اين مايه خوشدلي و روشنيِ ديده ام شود، به دست نياورده ام!).



[ صفحه 149]