«قالَ الحُسَيْنُ بْنُ عَليِّ بْنِ أبي طالِبٍ - عليهما السّلام -:

مِنّا اثْناعَشَرَ مَهْدِيًّا، أَوَّلُهُمْ أَميرُالْمُؤْمِنينَ عَليُّ بْنُ أَبي طالِبٍ، وَ آخِرُهُمُ التّاسِعُ مِنْ وُلْدي، وَ هُو الْإِمامُ القائِمُ بِالحقِّ - يُحْيِي اللّهُ بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا، وَ يُظْهِرُ بِهِ دينَ الْحَقِّ عَلَي الدّينِ کُلِّه وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ، لَهُ غَيْبَةٌ يَرتَدُّ فيها أَقْوامٌ وَيَثْبُتُ فيها عَلَي الدّينِ آخَرُونَ، فَيُؤْذَونَ وَ يُقالُ لَهُمْ: «مَتي هذا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صادِقينَ؟!»، أَما إِنَّ الصَّابِرَ في غَيْبَتِهِ عَلَي الْأَذي وَ التَّکْذيبِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجاهِدِ بِالسَّيْفِ بَيْنَ يَدَي رَسُولِ اللّهِ - صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم.». [1] .

(يعني:

از ما [= أهلِ بيت] دوازده مَهدي هست؛ نخستينِ ايشان، أميرِمؤمنان عليّ بن أبي طالب، و واپسينِ ايشان نهمين [نسل] از فرزندانِ من است، و او آن پيشواست که



[ صفحه 124]



حق را بر پا دارد؛ خداوند زمين را پس از آنکه مرده باشد به وسيله او زنده سازَد [2] ، و - هرچند مشرکان خوش ندارند - دينِ حقّ را به دستِ او بر همه دينها پيروز گردانَد؛ او را غَيبتي است که در روزگارِ آن غَيبت گروههائي از دين بازگَردَند و گروههائي ديگر بر دين ثَبات وَرزَند؛ اينان [يعني: ثابتْ قَدَمان] را بيازارَند و به ايشان گويند: «اگر راست مي گوئيد، اين وعده کي خواهد بود؟».

هان! آنکه در روزگار غَيبتِ او بر آزار و تکذيب بشکيبد، پايگاهِ کسي را دارد که با شمشير، پيشِ رويِ رسولِ خدا - صلّي اللّه عليه و آله و سلّم - جِهاد کُنَد.).



[ صفحه 127]