بازگشت

نص امام علي بر حضرت قائم


«عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُوسَي الرِّضا، عَنْ أَبِيهِ مُوسَي بْنَ جَعْفَرٍ، عَنْ أَبِيهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَبِيهِ مُحَمَّدِ بْنِ عَليٍّ، عَنْ أَبِيهِ عَلِيِّ بْنِ الحُسَيْنِ، عَنْ أَبِيهِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ، عَنْ أَبِيهِ أَمِيرِالْمُؤْمِنينَ عَلِيِّ بْنِ أَبي طالِبٍ - عَلَيْهِمُ السَّلام - أَنَّهُ قَالَ:

التّاسِعُ مِنْ وُلْدِکَ يا حُسَيْنُ! هُوَ الْقائِمُ بِالْحَقِّ، المُظْهِرُ لِلدِّين و الباسِطُ لِلْعَدْلِ.

قالَ الْحُسَيْنُ: فَقُلْتُ لَهُ: يا أَميرَالْمُؤْمِنينَ! إِنَّ ذلِکَ لَکائِنٌ؟

فَقالَ - عَلَيْهِ السَّلام -:

إِي وَ الَّذي بَعَثَ مُحَمَّدًا - صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم - بِالنُّبُوةِ وَ اصْطَفاهُ عَلي جَميعِ الْبَرِيَّةِ، وَ لکِنْ بَعْدَ غَيْبَةٍ وَ حَيْرَةٍ، فَلا يَثْبُتُ فيها عَلي دينِهِ إِلَّا الْمُخْلِصُونَ المُباشِرُونَ لِرُوحِ اليَقينِ، الَّذينَ أَخَذَ اللَّهُ - عَزَّ وَ جَلّ - ميثاقَهُمْ بِوِلايَتِنا وَ کَتَبَ في



[ صفحه 114]



قُلُوبِهِمُ الْإيمانَ وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ». [1] .

(يعني:

منقول است از إمام عليّ بن موسي الرّضا که نقل فرمود از پدرِ خويش موسي بن جعفر، و آن حضرت از پدرِ خويش جعفر بن محمّد، و آن حضرت از پدرِ خويش محمّد بن عليّ، و آن حضرت از پدرِ خويش عليّ بن حُسَين، و آن حضرت از پدرِ خويش حُسَيْن بن عليّ، و آن حضرت از پدرِ خويش عليّ بن أبي طالب - عليهم السّلام - که آن حضرت فرمود:

نهمين [نسل] از فرزندانِ تو - اي حُسَيْن! - همان بَرپايْ دارنده حق و آشکارسازنده دين و گستراننده عدل است.

حُسَيْن گفت: به آن حضرت گفتم: اي أميرِ مؤمنان! اين واقع خواهد شد؟

أميرِ مؤمنان - عليه السّلام - فرمود:

آري، قَسَم به آنکس که محمّد - صلّي اللّه عليه و آله و سلّم - را به پيامبري برانگيخت و او را بر همه آفريدگان برگزيد، چُنين خواهد شد؛ ليک پس از غَيبتي و حيرتي که در آن غَيبت و حيرت هيچکس بر دينِ او نمي پايَد جُز مُخْلصانِ آميزگار با جانِ يقين، کساني که خدايْ - عَزَّ وَ جَلّ - از ايشان بر ولايتِ ما پيمان ستانده و إيمان را در دلهاشان بنگاشته [2] و ايشان را به جانْمايه اي از جانبِ خود نيرو داده است). [3] .



[ صفحه 117]




پاورقي

[1] کمال الدّين و تمام النّعمة / 304 «پهلوان، 564:1؛ و: کمره اي: 421 و 422».

[2] ««يعني با ايشان الطافي کرده است که ايمان در دل ايشان ثابت شده است» (رَوْض الجِنان و رَوْح الجَنان، تصحيحِ ياحقّي و ناصح، 92:19)».

[3] «أميرِ مؤمنان - عليه السّلام -، در اين فرمايش، به آيه 22 از سورتِ مجادله (58) نظر داشته اند.

در کتابِ شريفِ کافي بابي هست به عنوانِ «باب الرّوح الّذي أيّد به المؤمن» (نگر: مرآةالعقول، 9 : 396 - 394) که مطالعه آن و شروحش در دستيابي به باطِن حديثِ موردِ بحثِ ما نيز سودمند خواهد بود.

همچُنين نگر: الصّافي في تفسير القرآن، تحقيق: السّيّدمحسن الحُسَينيّ الأَمينيّ، 143:7 و 144؛ و: مَهديِ موعود [عليه السّلام]، عليِ دواني، ص 1071».