بازگشت

نص خداوند بر حضرت قائم


«عَنِ المُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ، عَنِ الصّادِقِ جَعْفرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَن أَبيهِ عَن آبائِه - عَليهِمُ السَّلام - عَنْ أَميرِ الْمُؤمنين - عَلَيهِ السَّلام - قالَ: قالَ رَسُولُ اللّهِ (ص): لَمّا أُسْرِيَ بي إِلَي السَّماءِ أَوحي إِلَيَّ رَبّي - جَلَّ جَلالُهُ - فَقالَ:

يا مُحَمَّدُ! إِنّي اطَّلَعْتُ عَليَ الْأَرْضِ اطِّلاعَةً فَاخْتَرْتُکَ مِنْها فَجَعَلْتُکَ نَبِيًّا، وَ شَقَقْتُ لَکَ مِنِ اسْمي اسْمًا فَأَنَا الْمَحْمُودُ وَ أَنْتَ مُحَمَّدٌ، ثُمَّ اطَّلَعْتُ الثّانِيَةَ فَاخْتَرْتُ مِنْها عَلِيًّا وَ جَعَلْتُهُ وَصِيَّکَ وَ خَلِيفَتَکَ وَ زَوْجَ ابْنَتِکَ و أَبا ذُرِّيَّتِکَ، وَ شَقَقْتُ لَهُ اسْمًا مِنْ أَسْمائي، فَأَنَا الْعَلِيُّ الْأَعْلَي وَ هُوَ عَليٌّ، وَ خَلَقْتُ فاطِمَةَ وَ الْحَسَنَ و الْحُسَيْنَ مِنْ نُورِکُما، ثُمَّ عَرَضْتُ وِلايَتَهُمْ عَليَ الْمَلائِکَةِ، فَمَنْ قَبِلَها کانَ عِنْدي مِنَ الْمُقَرَّبِينَ.



[ صفحه 102]



يا مُحَمَّدُ! لَوْ أَنَّ عَبْدًا عَبَدني حَتَّي يَنْقَطِعَ وَ يَصيرَ کَالشَّنِّ البالي، ثُمَّ أَتاني جاحِدًا لِوِلايَتِهِمْ فَمَا أَسْکَنْتُهُ جَنَّتي وَ لا أَظْلَلْتُهُ تَحْتَ عَرْشي.

يا مُحَمَّدُ! تُحِبُّ أَنْ تَراهُمْ؟

قُلْتُ: نَعَمْ يا رَبِّ. فقالَ - عَزَّ وَ جَلَّ -: ارْفَعْ رَأْسَکَ، فَرَفَعْتُ رَأْسي وَ إِذَا أَنَا بِأَنْوارِ عَليٍّ وَ فاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ عَليِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَليٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَي بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَليِّ بْنِ مُوسي وَ مُحَمَّدِ بنِ عَليٍّ وَ عَليِّ بْنِ محمّدٍ والحَسَنِ بْنِ عَليٍّ وَ «م ح م د» بْنِ الْحَسَنِ الْقائِمِ في وَسَطِهِمْ کَأَنَّهُ کَوْکَبٌ دُرِّيٌّ.

قُلْتُ: يا ربِّ! وَ مَنْ هؤُلاءِ؟ قالَ: هؤُلاءِ الْأَئِمَّةُ، و هذَا الْقائِمُ الَّذِي يُحَلِّلُ حَلالِي وَ يُحَرِّمُ حَرامي وَبِهِ أَنْتَقِمُ مِنْ أَعْدائي وَ هُوَ رَاحَةٌ لِأَوْلِيائي وَ هُوَ الَّذِي يَشْفِي قُلُوبَ شيعَتِکَ مِنَ الظّالِمينَ و الجاحِدينَ و الْکافِرينَ فَيُخْرِجُ اللَّاتَ وَ الْعُزَّي طَرِيَّيْنِ فَيُحْرِقُهُما، فَلَفِتْنَةُ النّاسِ يَوْمَئذٍ بِهِما أَشَدُّ مِنْ فِتْنَةِ الْعِجْلِ وَ السّامِرِيِّ». [1] .

(يعني:

از مُفَضَّل بن عُمَر [2] منقول است که از إمام جعفر بن محمّد الصّادق - عليهما السّلام - نقل کرد که آن حضرت از پدرِ خود و پدرِ بزرگوارش از پدرانِ خويش - عليهم السّلام - نقل فرمود که از أميرِمؤمنان - عليه السّلام - نقل کردند که گفت:

رسولِ خدا (ص) فرمود: هنگامي که شبانه به آسمان بُرده شدم، پروردگارم - جَلَّ جَلالُه - [3] به من وحي کرد و گفت:



[ صفحه 103]



اي محمّد! من بر زمين نظري افکندم، پس تو را از آن برگزيدم و پيامبرت ساختم، و از نامِ خود براي تو نامي برشکافتم که من «محمود»ام و تو «محمّد». آنگاه دوم بار نظري افکندم، پس علي را از آن برگزيدم و او را وصيِّ تو و جانشينِ تو و همسرِ دخترت و پدرِ زاد و رودت ساختم، و از نامهايِ خود برايِ او نامي برشکافتم که من «عليِّ أَعْلي» يَم و او «عليّ»؛ و فاطِمَه و حَسَن و حُسَيْن را از نورِ شما دو تَن بيافريدم. آنگاه ولايتِ ايشان را بر فرشتگان عرضه داشتم، و هرکه آن را پذيرفت نزدِ من از مُقَرَّبان شد.

اي محمّد! اگر بنده اي مرا چَندان عبادت کُنَد که از پا درآيَد و چون پوستي خشک و پوسيده شود، آنگاه در حالي که مُنکِرِ ولايتِ ايشان است به نزدِ من آيد، او را در بهشتِ خود سُکني نمي دِهَم و زيرِ عرشِ خود پناهش نمي بخشم.

اي محمّد! دوست داري که ايشان را ببيني؟

گفتم: آري، اي پروردگارِ من!

پس خدايْ - عَزَّ وَ جَلّ - فرمود: سَرَت را بلند کُن. سَرَم را بلند کردم و نورهايِ عليّ و فاطِمَه و حَسَن و حُسَيْن و عليّ بن حُسَيْن و محمّد بن عليّ و جعفر بن محمّد و موسي بن جعفر و عليّ بن موسي و محمّد بن عليّ و عليّ بن محمّد و حَسَن بن عليّ را ديدم که «م ح م د» بن حَسَنِ قائِم در ميانِ ايشان و پنداري اَختري تابان بود.

گفتم: اي پروردگارِ من! اينان کيستند؟

فرمود: اينان پيشوايان اند، و اين قائِم است که حلالِ مرا حلال و حرامِ مرا حرام مي دارد و با او از دشمنانم انتقام مي گيرم و او مايه آسايشِ دوستانِ من است و آن کسي است که دردِ دلهايِ پيروانت را از ستمگران و مُنکِران و کافران تَشَفّي دهد و لات و عُزّي را تر و تازه بيرون آرَد و بسوزانَد و آن روز فريفتگيِ مردمان به اين دو، از فريبِ گوساله و سامِري سخت تر است.).



[ صفحه 107]




پاورقي

[1] کمال الدّين و تمام النّعمة / 252 «و نيز نگر: پهلوان، 473:1 و 474؛ و: کمره اي: 364:1 و 365.

و نيز سنج: الغَيبه يِ نُعماني، ط. فارِس حَسّون کريم، ص 94 و 95 و: الجَواهر السّنيّة، ط. 1402 ه. ق.، صص 221 - 216 و 241 و 242».

[2] «أبوعبداللّه - يا: أبومحمّد - مُفَضَّل بن عُمَرِ جُعْفيِّ کوفي را شيخِ مفيد - قُدِّسَ سِرُّه - از خواصّ و يارانِ نزديکِ إمامِ صادق - عليه السّلام - قلم داده است و شيخِ طوسي - قُدِّسَ سرّه - نيز در الغَيْبَة او را در شمارِ «ستودگان» آورده. در جوامعِ روائيِ ما از وي رواياتِ بسياري آمده است.

نگر: الموسوعة الرّجاليّة الميسّرة 259:2 و 260».

[3] «يعني: بزرگ است شکوهمنديِ او».