اي اندوخته خداوند در زمين و اي حجّتِ خدا بر بندگانش! اي أبوالقاسم محمّد بن حَسَنِ عسکري! اين رساله را که سرمايه اندکِ من است به تو پيشکش مي کنم.

«يا أَيُّهَا الْعَزِيزُ مَسَّنَا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُزجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الکَيْلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَيْنَآ إِنَّ اللَّهَ يَجْزِي المُتَصَدِّقِينَ»

(اي عزيز! ما و کسانِ ما را سختي رسيده است؛ و سرمايه اي اندک آورده ايم؛ پيمانه مان را تمام و کمال بپيما، و به ما دِهِش کن؛ همانا خداوند دِهِش کنندگان را پاداش مي دهد).

به اميدِ آنکه بپذيري

مؤلّف



[ صفحه 7]



«وَ لَقَدْ کَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبادِيَ الصَّالِحُونَ»

(سوره أنبياء، 105 / و در زَبور، از پسِ ذِکْر [به قولي: تورات]، نوشته ايم که زمين را بندگانِ شايسته من ميراث بَرَند).



[ صفحه 13]