در پايان لازم است اين سخن را از زبان يکي از برادران اهل سنّت بشنويم، حافظ قندوزي حنفي در ينابيع [1] مي گويد: بعضي از محقّقين گفته اند که شرح زمان و تعريف کون و مکان نشان داده که مراد رسول خدا صلّي اللّه عليه و آله و سلّم از حديث «اِثْنا عَشَرَ خَلِيْفةً» دوازده نفر از اهل بيت و عترت آن حضرت است؛ زيرا اين حديث بر خلفايي که از صحابه بودند حمل نمي شود؛ چون آنان از دوازده کمتر بودند، بر خلفاي اموي نيز قابل حمل نيست؛ چون آنان از دوازده نفر بيشتر بودند، وانگهي همه ستمگر فاحش بودند بجز عمر بن عبدالعزيز؛ و نيز آنان از بني هاشم نبودند و حال آنکه آن حضرت فرموده: «کُلُّهُمْ مِنْ بَنِي هاشِمْ» چنانکه در روايت جابر آمده است...

و نيز نمي شود بر ملوک عبّاسي حمل نمود؛ چون از دوازده نفر بيشتر بودند و آيه (... قُلْ لا أسئلُکُمْ عَلَيْهِ اَجْراً...) [2] و حديث کساء را مراعات نکردند. پس ناچار بايد اين حديث بر دوازده نفر از اهل بيت آن حضرت حمل شود؛ چون آنان اعلم اهل زمان و اجلّ و اتقي و اورع از همه بودند و در نسب از همه بالاتر و در حسب افضل و در نزد خدا محترمتر بودند و علومشان به سبب وراثت و لدني بودن، به رسول خدا صلّي اللّه عليه و آله و سلّم متصل بود.

دليل ديگر اين حمل، حديث ثقلين و احاديث ديگري است که به طور وافر در اين کتاب (ينابيع المودّه) و در کتاب هاي ديگر نقل شده است... به عقيده نويسنده، ترديدي نيست که منظور رسول خدا صلّي اللّه عليه و آله و سلّم از همه اين احاديث، دوازده امام، يعني: علي و اولاد او عليهم السّلام بوده است.